امروزه،آدما خیلی برداشت های اشتباهی از حرف و رفتار های دیگران میکنن،یه چیزی درموردت میگن که تو شاخ در میاری.آدم باید توجه کنه به رفتار هایی که میکنه و حرفایی که میزنه،چون گاهی اوقات،بدون اینکه خودت با خبر بشی،متهمت میکنن.تهمتی بهت میزنن که حتی تو بهش فکرم نکردی و اصلا منظورت اون نبوده.نمیشه گفت قضاوت،باید گفت برداشت اشتباه زیاد شده مخصوصا برداشت اشتباه از رفتار آدما.یه جورایی اگه حواست نباشه،گناهکار میشی.اون موقع ست که حکایتت میشه،آش نخورده و دهن سوخته،پس حواستو جمع کن.ممکنه تو منظوری نداشته باشی ولی جدیدا هم حرف تو دهنت میزارن هم منظور توی رفتارت،پس با اینکه قصد و نیتت پاکه،ولی بازم تو احتیاط کن.
گاهی که اشتباه می کنی ، نمی تونی با عذر خواهی کردن ،دل طرف مقابلت رو به دست بیاری.اینجور مواقع بهتره بیخیال عذرخواهی و عذرخواهی کردن بشی.باید اصلاح بشی و بهش نشون بدی اصلاح شدی.اینطوری چه خودت بخوای چه نخوای و چه خود طرف بفهمه و چه نفهمه،می بخشتت.فقط یادت نره هر وقت کسی به تو گفت بخشیدتت،مطمین باش هنوز کامل نبخشیدتت پس انتظار نداشته باش یهو مثل قبل باهات رفتار کنه و بشینه باهات حرف بزنه.اینجاست که باید بشینی یه گوشه و بذاری زمان طرف مقابل رو نرم کنه.قول میدم که بالاخره نرم میشه.دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره.
هیچ وقت نگاهتون به دیگران نباشه،همیشه نگاهتون به خودتون باشه.چون به دیگران نمیشه اعتماد کرد،به هیچکس نمیشه نمیشه اعتماد کرد.پس همیشه خودتون رو ببینید.منظورم خودخواهی و غرور نیست بلکه هدفم از زدن این حرف اینه که،منتظر کمک و نگاه دیگران نباشین،اونا کار خودشون رو می کنن،هیچکس حواسش به اون یکی نیست.شما هم حواستون به خودتون باشه،منتظر کمک،تلاش و نگاه خودتون باشید.چون دنیا هیچ وقت آدمایی رو نداشته که بخوان به دیگری کمک کنن و حواسشون بهش باشه.مراقب خودتون باشید.
گاهی الکی الکی سر یه مشت تاراحتی و عصبانیت،آدما رو از خودمون می رونیم.این یک اشتباهه بزرگه،بدون شک.مگه ما چقدر زنده می مونیم؟مگه دنیا تا کجا ادامه داره؟مگه زندگی چقدر دووم میاره؟اصلا ارزشش رو نداره که بخاطر ناراحتی ها و عصبانیت ها بین خودمون و عزیزامون فاصله بندازیم.چون که بعدش،یه کم که بگذره،خودمون حسرت می خوریم.حیفه،خیلی حیف!من توی اینجور مواقع با خودم میگم:اگر امروز یا فردا،طرف(کسی که از دستش ناراحت یا عصبانیم)یه اتفاقی براش بیوفته،یه چیزیش بشه یا آقا اصلا بمیره،تو حسرت نمی خوری که باهاش قهر بودی،ازش کینه به دل داشتی یا باهاش رابطه ات شکرآب بود؟*جوابم هم مشخصه:قطعا هم پشیمون میشم و هم ناراحت،کلی هم حسرت می خورم*خلاصه اینکه،معلوم نیست هر کدوم از ما چقدر زنده می مونیم،یا حتی اطرافیانمون،هر آدمی.پس چقدر خوب میشه،همیشه با هم خوب باشیم،نذاریم بینمون کدورت و جدایی باقی بمونه.درسته کار راحتی نیست،شاید طرف یه اشتباه غیر قابل جبران مرتکب بشه،که نشه به راحتی ازش عبور کرد،ولی خب چه خوب میشه اگر سعی کنیم هر چه سریع تر،غم و مشکلات رو فراموش کنیم و باهاشون کنار بیایم.این طور نیست؟البته که هست.
اگر دوست دارید زندگی کسی رو دنبال کرده و خاطراتشو بخونید،می تونید خاطرات من رو بخونید.توی تلگرام یه چنل زدم که موضوعش ربطی به این وبلاگ نداره،خاطراتمه و درمورد زندگی شخصیمه.اگر دوست دارید خاطراتمو دنبال کنید،توی تلگرامتون این آدرس رو سرچ کنید.
donyayedonya@
یا
دنیای دنیا
و یا راه خیلی راحت تر رو برید و روی لینک زیر کلیک کنید(لمسش کنید)،فقط قبلش یادتون نره.
بعضی وقت ها نمیشه آدمارو عاشق خودت کنی،اینجور مواقع فقط باید دوسشون داشته باشی،حتی اگر اونا هیچ وقت به تو علاقه مند نشن،حداقلش اینه که تو همیشه اونا رو همونقدر دوست داشتی.پس سعی کنیم همیشه عاشق معشوق خودمون باشیم،حتی اگر معشوقمون،عاشق ما نباشه.
درباره این سایت