گاهی الکی الکی سر یه مشت تاراحتی و عصبانیت،آدما رو از خودمون می رونیم.این یک اشتباهه بزرگه،بدون شک.مگه ما چقدر زنده می مونیم؟مگه دنیا تا کجا ادامه داره؟مگه زندگی چقدر دووم میاره؟اصلا ارزشش رو نداره که بخاطر ناراحتی ها و عصبانیت ها بین خودمون و عزیزامون فاصله بندازیم.چون که بعدش،یه کم که بگذره،خودمون حسرت می خوریم.حیفه،خیلی حیف!من توی اینجور مواقع با خودم میگم:اگر امروز یا فردا،طرف(کسی که از دستش ناراحت یا عصبانیم)یه اتفاقی براش بیوفته،یه چیزیش بشه یا آقا اصلا بمیره،تو حسرت نمی خوری که باهاش قهر بودی،ازش کینه به دل داشتی یا باهاش رابطه ات شکرآب بود؟*جوابم هم مشخصه:قطعا هم پشیمون میشم و هم ناراحت،کلی هم حسرت می خورم*خلاصه اینکه،معلوم نیست هر کدوم از ما چقدر زنده می مونیم،یا حتی اطرافیانمون،هر آدمی.پس چقدر خوب میشه،همیشه با هم خوب باشیم،نذاریم بینمون کدورت و جدایی باقی بمونه.درسته کار راحتی نیست،شاید طرف یه اشتباه غیر قابل جبران مرتکب بشه،که نشه به راحتی ازش عبور کرد،ولی خب چه خوب میشه اگر سعی کنیم هر چه سریع تر،غم و مشکلات رو فراموش کنیم و باهاشون کنار بیایم.این طور نیست؟البته که هست.
درباره این سایت